άδικος

See also: ἄδικος

Greek

Etymology

Inherited from Ancient Greek ἄδικος (ádikos).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈa.ði.kos/ compare to αδίκως (adíkos)
• Hyphenation: ά‧δι‧κος

Adjective

άδικος • (ádikos) m (feminine άδικη, neuter άδικο)

1. unfair, wrongful, unjust

Declension

Declension of άδικος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	άδικος •	άδικη •	άδικο •	άδικοι •	άδικες •	άδικα •
genitive	άδικου •	άδικης •	άδικου •	άδικων •	άδικων •	άδικων •
accusative	άδικο •	άδικη •	άδικο •	άδικους •	άδικες •	άδικα •
vocative	άδικε •	άδικη •	άδικο •	άδικοι •	άδικες •	άδικα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο άδικος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο άδικος, etc.)

Derived terms

• σαν την άδικη κατάρα (san tin ádiki katára, “like a blue-arsed fly”) (literally, like the unfair curse)

Related terms

• άδικα (ádika, “wrongly”, adverb)
• άδικο n (ádiko, “wrong”)
• αδίκαστος (adíkastos, “untried”)
• αδίκαστος (adíkastos, “untried”)
• αδίκημα n (adíkima, “offence”)
• αδικήτρια f (adikítria, “offender”)
• αδικία f (adikía, “wrong, inequity, injustice”)
• αδικημένος (adikiménos, “wronged, offended”)
• αδικητής m (adikitís, “offender”)
• αδικοπραγία f (adikopragía, “malfeasance, tort”)
• αδικοπραξία f (adikopraxía, “malfeasance, tort”)
• αδικοπραγώ (adikopragó, “to do wrong,to wrong”)
• αδικοχαμένος (adikochaménos, “die prematurely”)
• αδικώ (adikó, “do injustice”)
• αδίκως (adíkos, “do injustice”, formal adverb)

Further reading

• άδικος - Georgakas, Demetrius, 1908-1990 (1960-2009) A Modern Greek-English Dictionary [MGED online, 2009. letter α only], Centre for the Greek language
• “άδικος”, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998