φρεατορύκτης

Ancient Greek

Etymology

φρέᾱρ (phréār) +‎ ὀρῠ́κτης (orúktēs)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰre.aː.to.rýk.tɛːs/ → /ɸre.a.toˈryk.tis/ → /fre.a.toˈrik.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰre.aː.to.rýk.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰre.a.toˈryk.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸre.a.toˈryk.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fre.a.toˈryk.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fre.a.toˈrik.tis/

Noun

φρεᾱτορῠ́κτης • (phreātorúktēs) m (genitive φρεᾱτορῠ́κτου); first declension

1. one who digs a well, a well-sinker

   Synonym: φρεωρῠ́χος (phreōrúkhos)

   • Etymologicum Magnum 799.41
   • Suid.

Declension

First declension of ὁ φρεᾱτορῠ́κτης; τοῦ φρεᾱτορῠ́κτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ φρεᾱτορῠ́κτης ho phreātorúktēs	τὼ φρεᾱτορῠ́κτᾱ tṑ phreātorúktā	οἱ φρεᾱτορῠ́κται hoi phreātorúktai
Genitive	τοῦ φρεᾱτορῠ́κτου toû phreātorúktou	τοῖν φρεᾱτορῠ́κταιν toîn phreātorúktain	τῶν φρεᾱτορῠκτῶν tôn phreātoruktôn
Dative	τῷ φρεᾱτορῠ́κτῃ tôi phreātorúktēi	τοῖν φρεᾱτορῠ́κταιν toîn phreātorúktain	τοῖς φρεᾱτορῠ́κταις toîs phreātorúktais
Accusative	τὸν φρεᾱτορῠ́κτην tòn phreātorúktēn	τὼ φρεᾱτορῠ́κτᾱ tṑ phreātorúktā	τοὺς φρεᾱτορῠ́κτᾱς toùs phreātorúktās
Vocative	φρεᾱτορῠ́κτᾰ phreātorúkta	φρεᾱτορῠ́κτᾱ phreātorúktā	φρεᾱτορῠ́κται phreātorúktai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “φρεᾱτορύκτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press