σημειῶν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sɛː.meː.ɔ̂ːn/ → /si.miˈon/ → /si.miˈon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sɛː.meː.ɔ̂ːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /se̝.miˈon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /si.miˈon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /si.miˈon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /si.miˈon/

Participle

σημειῶν • (sēmeiôn) m (feminine σημειοῦσᾰ, neuter σημειοῦν); first/third declension

1. present active participle of σημειόω (sēmeióō)

Declension

First and third declension of σημειῶν; σημειοῦσᾰ; σημειοῦν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σημειῶν sēmeiôn	σημειοῦσᾰ sēmeioûsa	σημειοῦν sēmeioûn		σημειοῦντε sēmeioûnte	σημειούσᾱ sēmeioúsā	σημειοῦντε sēmeioûnte		σημειοῦντες sēmeioûntes	σημειοῦσαι sēmeioûsai	σημειοῦντᾰ sēmeioûnta
Genitive		σημειοῦντος sēmeioûntos	σημειούσης sēmeioúsēs	σημειοῦντος sēmeioûntos		σημειούντοιν sēmeioúntoin	σημειούσαιν sēmeioúsain	σημειούντοιν sēmeioúntoin		σημειούντων sēmeioúntōn	σημειουσῶν sēmeiousôn	σημειούντων sēmeioúntōn
Dative		σημειοῦντῐ sēmeioûnti	σημειούσῃ sēmeioúsēi	σημειοῦντῐ sēmeioûnti		σημειούντοιν sēmeioúntoin	σημειούσαιν sēmeioúsain	σημειούντοιν sēmeioúntoin		σημειοῦσῐ / σημειοῦσῐν sēmeioûsi(n)	σημειούσαις sēmeioúsais	σημειοῦσῐ / σημειοῦσῐν sēmeioûsi(n)
Accusative		σημειοῦντᾰ sēmeioûnta	σημειοῦσᾰν sēmeioûsan	σημειοῦν sēmeioûn		σημειοῦντε sēmeioûnte	σημειούσᾱ sēmeioúsā	σημειοῦντε sēmeioûnte		σημειοῦντᾰς sēmeioûntas	σημειούσᾱς sēmeioúsās	σημειοῦντᾰ sēmeioûnta
Vocative		σημειῶν sēmeiôn	σημειοῦσᾰ sēmeioûsa	σημειοῦν sēmeioûn		σημειοῦντε sēmeioûnte	σημειούσᾱ sēmeioúsā	σημειοῦντε sēmeioûnte		σημειοῦντες sēmeioûntes	σημειοῦσαι sēmeioûsai	σημειοῦντᾰ sēmeioûnta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σημειούντως sēmeioúntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.