dofna

Icelandic

Etymology

From Old Norse dofna, from Proto-Germanic *dubnaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtɔpna/
• Rhymes: -ɔpna

Verb

dofna (weak verb, third-person singular past indicative dofnaði, supine dofnað)

1. (intransitive) to go numb, to become numb

Conjugation

dofna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að dofna
supine (sagnbót)		dofnað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		dofnandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég dofna	við dofnum	present (nútíð)	ég dofni	við dofnum
	þú dofnar	þið dofnið		þú dofnir	þið dofnið
	hann, hún, það dofnar	þeir, þær, þau dofna		hann, hún, það dofni	þeir, þær, þau dofni
past (þátíð)	ég dofnaði	við dofnuðum	past (þátíð)	ég dofnaði	við dofnuðum
	þú dofnaðir	þið dofnuðuð		þú dofnaðir	þið dofnuðuð
	hann, hún, það dofnaði	þeir, þær, þau dofnuðu		hann, hún, það dofnaði	þeir, þær, þau dofnuðu
imperative (boðháttur)	dofna (þú)	dofnið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	dofnaðu	dofniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

dofnaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	dofnaður	dofnuð	dofnað		dofnaðir	dofnaðar	dofnuð
accusative (þolfall)	dofnaðan	dofnaða	dofnað		dofnaða	dofnaðar	dofnuð
dative (þágufall)	dofnuðum	dofnaðri	dofnuðu		dofnuðum	dofnuðum	dofnuðum
genitive (eignarfall)	dofnaðs	dofnaðrar	dofnaðs		dofnaðra	dofnaðra	dofnaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	dofnaði	dofnaða	dofnaða		dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu
accusative (þolfall)	dofnaða	dofnuðu	dofnaða		dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu
dative (þágufall)	dofnaða	dofnuðu	dofnaða		dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu
genitive (eignarfall)	dofnaða	dofnuðu	dofnaða		dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu

Old Swedish

Alternative forms

• dompna
• dufna

Etymology

From Old Norse dofna, from Proto-Germanic *dubnaną.

Verb

dofna

1. to become weak

Conjugation

Conjugation of dofna (weak)

	present			past
infinitive	dofna			—
participle	dofnandi, -e			dofnaþer
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	dofnar	dofni, -e	—	dofnaþi, -e	dofnaþi, -e
þū	dofnar	dofni, -e	dofna	dofnaþi, -e	dofnaþi, -e
han	dofnar	dofni, -e	—	dofnaþi, -e	dofnaþi, -e
vīr	dofnum, -om	dofnum, -om	dofnum, -om	dofnaþum, -om	dofnaþum, -om
īr	dofnin	dofnin	dofnin	dofnaþin	dofnaþin
þēr	dofna	dofnin	—	dofnaþu, -o	dofnaþin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	dofnas	dofnis, -es	—	dofnaþis, -es	dofnaþis, -es
þū	dofnas	dofnis, -es	—	dofnaþis, -es	dofnaþis, -es
han	dofnas	dofnis, -es	—	dofnaþis, -es	dofnaþis, -es
vīr	dofnums, -oms	dofnums, -oms	—	dofnaþums, -oms	dofnaþums, -oms
īr	dofnins	dofnins	—	dofnaþins	dofnaþins
þēr	dofnas	dofnins	—	dofnaþus, -os	dofnaþins

Descendants

• Swedish: domna