ontbenen

Dutch

Etymology

From been (“leg, bone”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈbeː.nə(n)/
• Hyphenation: ont‧be‧nen
• Rhymes: -eːnən

Verb

ontbenen

1. (transitive, cooking) to remove the bones of, to unbone, to debone

   Voordat je de kip roostert, moet je de kip ontbenen om het vlees gelijkmatig te garen.

   Before roasting the chicken, you need to debone the chicken to cook the meat evenly.

2. (transitive, rare) to remove the legs of

Inflection

Conjugation of ontbenen (weak, prefixed)
infinitive	ontbenen
past singular	ontbeende
past participle	ontbeend
infinitive	ontbenen
gerund	ontbenen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbeen	ontbeende
2nd person sing. (jij)	ontbeent	ontbeende
2nd person sing. (u)	ontbeent	ontbeende
2nd person sing. (gij)	ontbeent	ontbeende
3rd person singular	ontbeent	ontbeende
plural	ontbenen	ontbeenden
subjunctive sing.1	ontbene	ontbeende
subjunctive plur.1	ontbenen	ontbeenden
imperative sing.	ontbeen
imperative plur.1	ontbeent
participles	ontbenend	ontbeend
1) Archaic.